عیش فانی چه تواند به مـن مسکین داد چه کسی دست مرا در می و پیمانه نهاد
بی خبر بودم و بی درد و پر از جاه و طمع چــرخ گــردونه غـمی در ره مسـتانه نهاد
من که از عـشق به عالم شده بودم لبریز گـردش دهـر و فـلک حـیله ی جـانانه نهاد
عیش بی سـابقه ای بــود مـرا بـی خبری سـاقی آن پیک به هــوشـیاری پیمانه نهاد
بار الـهـی به تـمـنـای لــغـایت آن شـب مـی نابـی به مـن آن ساقی مـیخانه نهاد
عـشـق مـسـتی بگـرفت این دل بیمارم را آتشـی بـود کـه بـر خـانه و کـاشـانه نهاد
گـفتم ای کـاش کـه آن شـب نشود یا الله سـحر آن گـاه کـه تـا عـمر بـه پـایـانه نهاد
یوسـفا صـبح شـد و ظلمت چـاه آخـر شد تا کـه گـیتی به تـنت کـسوت شاهانه نهاد
