بده ساقی می نابی،که دردم را دوا سازم
جهانی غم به جامی می سپارم،تا فنا سازم
از این شور و از این مستی،مرا بسیار درمان شد
بلای عشق را اکنون بگو تا چون دوا سازم
گرفتار دو چشم آهوی دشت مغانم من
کجا سیلی، که چون سارا خودم را من رها سازم
رُخش عقل از سر من برد و خواب از چشم های من
ز دوری و غم هجران برایش نامه ها سازم
غرور موج بشکست از برای ماندن دریا
کجا آیا شود تا از برایش جان فدا سازم
منم یوسف،زلیخا را به عشقم مبتلا کردم
ولی از دست او پیش خدایم ناله ها سازم
درپی پیر مغان راهی میخانه شدم
از بد حادثه در راه بر این خانه شدم
جلوه ی چون مه یارم بِرُبود از من هوش
باده ی عشق بنوشیدم و دیوانه شدم
از برای دل خود تا که بسازم تسکین
راهی میکده هر روز چه مستانه شدم
تا رسیدن به کمال ره عشق و مستی
به تمنای وصالت پِی پیمانه شدم
ساقی از من بربود عقل و دلم را, هیهات
کز تب عشق تو سوان چو پروانه شدم
شعر حافظ چو اثر کرد به جسم و جانم
رستم از دام جهان, رفتم و بیگانه شدم
خانه ی عشق بنا کردم و همچون شیرین
سیل بی مهری تو آمد و بی خانه شدم
یه روزی که حالم خیلی خراب بود همه ی زندگیم عین سراب بود
نـمی دونستم که چی کار بایـد کـرد درد دلـو ازکـی سـوال بـاید کرد
یـکی اومد کـه قـلبمـو تـکـون داد یه ذره ازغـمش به من نشون داد
دیـدم کــه دنـیـا بـا مـنـم رفـیـقـه گـمـون کـنـم یه کـمی نا رفـیـقـه
دردای عـالـم کـه تـمـوم نــداره کـاری به حـرف این واون نداره
دلا همـش پـر از خواب و خـیاله یـه کـمـی هـم بـالاتـر از مـحـاله
هـمه ی زنـدگی مـا حــروم شـد وفــای آدمـا چــه زود تـمـوم شـد
هـمـه دارن یـه جـورایی مـی سـوزن زمین و آسـمون به هم می دوزن
دلـم مـیـگـه کـه زنـدگــی خـرابــه تمــوم عمـرمون یه جور سرابه
یـکـی داره فـکـر مـی کـنه کـه آیا زنـدگـی بـا مـا می سـازه خــدایا
اون یـکی فـکر نـون و آب و دونـه کـه بـچـه هـاش شبـو گـشنه نمونه
خلاصـه پر حــرفی بـه مـا نـیومـد دنـیـا بـا مـا یـه کـمـی راه نـیومـد
هـمـه ی دلـخـوشـی هامـون یه خوابه عــاقــبـت دنــیـای مـا خـرابـه
اونـایـی کـه بـه فـکـر فـرداشـونــن فـکـر غـم و غـصـه و درداشـونـن
سـاز جـدایـی مـی زنـن بـا هـمـه یـا مـثـله شـمـرن یا مـثـه حـرمله
روضه رضوان بـه جـویی فـروخـتن حـقـیـقـتـاً تـو دنـیـاشـونم سـوخـتـن
بـسـتـه دیگـه وقـت تو هـم تـمـوم شد زندگی خـودت چـه زود تـمـوم شد
بـه خـیالـت جـات روضـه رضـوانـه نـه جـون مـن ایـنـه هـمـش خیـالـه
عیش فانی چه تواند به مـن مسکین داد چه کسی دست مرا در می و پیمانه نهاد
بی خبر بودم و بی درد و پر از جاه و طمع چــرخ گــردونه غـمی در ره مسـتانه نهاد
من که از عـشق به عالم شده بودم لبریز گـردش دهـر و فـلک حـیله ی جـانانه نهاد
عیش بی سـابقه ای بــود مـرا بـی خبری سـاقی آن پیک به هــوشـیاری پیمانه نهاد
بار الـهـی به تـمـنـای لــغـایت آن شـب مـی نابـی به مـن آن ساقی مـیخانه نهاد
عـشـق مـسـتی بگـرفت این دل بیمارم را آتشـی بـود کـه بـر خـانه و کـاشـانه نهاد
گـفتم ای کـاش کـه آن شـب نشود یا الله سـحر آن گـاه کـه تـا عـمر بـه پـایـانه نهاد
یوسـفا صـبح شـد و ظلمت چـاه آخـر شد تا کـه گـیتی به تـنت کـسوت شاهانه نهاد
